มาเปลี่ยนความอาลัยเป็นกำลังใจกัน

…..บ่ายนี้นั่งรถแท็กซี่ไปคลินิก คนขับเปิดรายการวิทยุที่เล่าถึงการทรงงานของในหลวงรัชกาลที่ 9  ในถิ่นทุรกันดาร ฟังแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีก พอเข้าห้องตรวจก็ต้องรีบเช็ดหน้าเช็ดตา ความอาลัยนี่นะ ช่างขยันมาเยี่ยมบ่อยเสียเหลือเกิน!

…..ตอนหัวค่ำพบสาวน้อยคนหนึ่ง อันที่จริงก็ดูแลกันมาพักใหญ่แล้ว อาการซึมเศร้าดีขึ้นมากแล้ว แต่มาวันนี้สาวน้อยบอกว่า รู้สึกหดหู่ใจ ไม่มีแรง ไม่มีแก่จิตแก่ใจที่จะทำอะไรเลยตั้งแต่พ่อจากไป รู้สึกดีใจที่ไม่ใช่เพียงคนอายุมากอย่างเราเท่านั้นที่เข้าใจและรู้สึกสูญเสีย อายุน้อยอย่างนี้ก็ยังเข้าใจว่าพ่อได้ทำอะไรให้แผ่นดินไทยบ้าง ….

…..นึกถึงหนุ่มน้อยชั้นมัธมปลายที่เคยดูแลมาหลายปีแล้ว คุณแม่พามาด้วยเรื่องลูกอยากจะลาออกจากโรงเรียน เป็นเด็กฉลาด อยู่ห้อง gifted เสียด้วย ถามหนุ่มว่าออกจากโรงเรียนแล้วจะไปทำอะไร คำตอบก็คือ จะไปดูแลร้านเครื่องไฟฟ้าที่คุณพ่อเปิดมาสิบกว่าปีแล้ว “ผมต้องสานต่องานของพ่อครับ” ย้อนถามหนุ่มว่า “หากพ่อมองลงมาจากสวรรค์ แล้วเห็นลูกชาย อย่างไหนที่พ่อจะภูมิใจมากกว่ากัน ลูกมาเฝ้าร้านเครื่องไฟฟ้า เรียนม.6 ไม่จบ หรือลูกสอบเข้ามหาวิทยาลัย ตั้งใจเรียนให้ดี พอเรียนจบแล้วก็มาสานต่องานของพ่อให้ก้าวหน้ากว่าเดิม?” เงียบไปสักพัก หนุ่มก็ตอบว่า “อย่างหลังครับ”

ในที่สุดก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยดัง เรียนจบวิศวะไฟฟ้า ได้เกียรตินิยมเสียด้วย ตอนนี้ก็มาขยายร้านเล็กๆของพ่อจนกลายเป็นบริษัทใหญ่ นึกถึงเคสนี้ทีไรก็รู้สึกภูมิใจแทนพ่อไปด้วย

คงมีหลายสิ่งที่พวกเราอยากทำให้พ่อ ขอเวลาตั้งสติสักนิด

เปลี่ยนความอาลัยเป็นกำลังใจ

มุ่งมั่นทำในสิ่งที่พ่อจะสบายใจและภูมิใจทุกครั้งที่มองมายังพวกเรา

#ปั้นใหม่ #ปั้นใหม่โดยอาจารย์หมออุมาพร