หากน้ำตาของฉันพูดได้ มันจะบอกว่าอย่างไร?

บ่ายนี้นั่งเครื่องบินจากเฉินตูกลับกรุงเทพฯ เพราะไม่ได้อยู่เมืองไทยเสียหลายวัน อยากรู้ข่าวคราวเมืองไทยมาก พอเดินไปถึงประตูเครื่องก็รีบคว้าหนังสือพิมพ์ ไทยมาหนึ่งฉบับ พอเข้านั่งที่ รัดเข็มขัดเรียบร้อยก็รีบเปิดอ่าน

หน้าแรกเป็นภาพประชาชนนับแสนร่วมจุดเทียนร้องเพลง “สรรเสริญพระบารมี” ณ ท้องสนามหลวง มองภาพนี้แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา รีบหากระดาษทิชชู่เช็ดแทบไม่ทัน อันที่จริงก็ร้องไห้เงียบๆมาหลายยกแล้ว ครั้งนี้เลยแปลกใจตัวเองที่ยังคงร้องไห้อีก

ถามตัวเองด้วยประโยคที่เคยถามคนไข้บ่อยๆเวลาทำจิตบำบัด

“หากน้ำตาของฉันพูดได้ มันจะบอกว่าอย่างไร?”

แล้วก็ตอบตัวเองว่า น้ำตานี้คือความโศกเศร้า คือความสูญเสีย คือความอาลัย

แล้วก็ถามตัวเองต่อว่า แล้วฉันจะร้องไห้ไปอีกนานแค่ไหน? ฉันจะปล่อยให้ตัวเองอยู่กับความโศกเศร้าความสูญเสียไปอีกนานแค่ไหน?

ในนาทีที่ถามคำถามนี้ ใจก็นึกขึ้นได้ว่า แท้จริงแล้วน้ำตานี้คือน้ำตาแห่งความปิติด้วยเช่นกัน

ความปิติที่ในชีวิตหนึ่งที่เกิดมา ได้มีโอกาส เป็นลูกของ “พ่อ” ผู้ยิ่งใหญ่ พ่อผู้เปี่ยมไปด้วยความรักและความเมตตา พ่อผู้เสียสละเพื่อลูกเสมอมา

นับเป็นมหามงคลของชีวิตโดยแท้

สัญญากับตัวเองว่า ตั้งแต่นี้ไปหากจะร้องไห้ น้ำตานี้จะเป็นน้ำตาแห่งความปิติ แห่งความสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณอันหาที่สุดมิได้

ไม่ใช่น้ำตาแห่งความทุกข์โศกอีกต่อไป