“อยากเล่าให้ฟัง” ตอน “เที่ยงคืนที่ Penn”
ตอนไปเรียนต่อสาขาจิตเวชศาสตร์เด็กและวัยรุ่นที่คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัย Pennsylvania ก็ได้ไปทำงานอยู่ที่โรงพยาบาล Children’s Hospital of Philadelphia และโรงพยาบาล Philadelphia Child Guidance Center เนื่องจากเป็นมหาวิทยาลัย top ten ของอเมริกา โรงพยาบาลทั้ง 2 แห่งจึงกลายเป็นศูนย์รับส่งต่อ case คนไข้ที่ค่อนข้างรุนแรง ตอนเที่ยงคืนดึกดื่นมักถูกตามไปห้องฉุกเฉินเพราะวัยรุ่นพยายามฆ่าตัวตาย บางคนผูกคอจนกระทั่งหน้าเขียว หมดสติ บางคนกินยาเกินขนาด บางคนปีนขึ้นไปอยู่บนหลังคาบ้านและจะกระโดดลงมา
ช่วงหน้าร้อนก็ไม่เป็นไร แต่พอช่วงหน้าหนาว การเดินทางไปห้องฉุกเฉินเป็นอะไรที่ลำบากมาก เพราะในบริเวณ campus ไม่ค่อยปลอดภัย ตอนช่วงก่อนเที่ยงคืนจะต้องใช้บริการที่เรียกว่า escort service ที่มหาวิทยาลัยจัดไว้ให้ คือจะมี นักศึกษาที่เป็นนักฟุตบอลร่างใหญ่ๆ มาเดินไปเป็นเพื่อน พอหลังเที่ยงคืนก็ต้องโทรศัพท์ให้ตำรวจมารับตัวไปห้องฉุกเฉิน แต่บางครั้งตำรวจไม่ว่าง เราไม่อยากรอรถตำรวจ ก็จะต้องเดินไปเอง เวลาหิมะตกหนักๆ เดินฝ่าหิมะไป มืดก็มืด หนาวก็หนาว ลื่นก็ลื่น กลัวก็กลัว
ไปถึงห้องฉุกเฉินก็ลงมือตรวจคนไข้ วัยรุ่นส่วนใหญ่ที่พยายามฆ่าตัวตายมา หากไม่เป็นโรคซึมเศร้าเรื้อรังที่พ่อแม่มองไม่ออก ก็เป็นเคสที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เกิดอารมณ์ปรี๊ดแล้วทำร้ายตัวเอง
กว่าจะดูคนไข้เสร็จอาจใช้เวลาร่วม 3-4 ชั่วโมงเลยทีเดียว เพราะการพยายามฆ่าตัวตาย เป็นอะไรที่ซับซ้อน ไม่เหมือนกับการตรวจโรคหวัดที่ดูคอแล้วก็ฟังปอด ไม่ถึง 20 นาทีก็เสร็จ แต่การประเมิน case ทางจิตเวชต้องตรวจสภาพจิตอย่างละเอียดทั้งของเด็กและของพ่อแม่ด้วย ต้องทำสิ่งที่เรียกว่า การจัดการในภาวะวิกฤต หรือ crisis intervention ซึ่งใช้เวลานาน
ถ้าถูกตามตอนเที่ยงคืน กว่าจะกลับมาถึงหอพักก็ร่วมตีสามตีสี่พอแปดโมงเช้าก็ไปทำงานตามปกติคือดูคนไข้ที่รับไว้ในโรงพยาบาล ประชุมทีมแพทย์ สั่งการรักษา และออกตรวจในแผนกผู้ป่วยนอกอีก ช่วงเย็นก็เป็นเวลาที่นั่งเขียนแฟ้มคนไข้และสรุปประวัติการรักษา
ทุกคืนที่อยู่เวรก็ภาวนาว่า ขอให้คืนนี้สงบสุข อย่าให้ถูกตามตอนเที่ยงคืนเลย !
ถ้าเพียงแต่พ่อแม่จะรู้วิธีจัดการลูก ปัญหาวิกฤตแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น
แล้วอาจารย์ก็คงไม่ต้องเดินฝ่าหิมะ พร้อมกับอธิษฐานในใจขอพระเจ้าคุ้มครอง
ให้เดินรอดปลอดภัยจนถึงหอพัก!!!
#ปั้นใหม่ #เลี้ยงลูกใหม่ปั้นให้ดี #เทคนิคจัดการลูกวัยรุ่น
