แบบอย่างที่ดี

ระหว่างเด็กที่หัวใจสลายกับเด็กที่ไร้หัวใจ อะไรจะแย่กว่ากัน?

พ่อแม่พาลูกชายมาปรึกษาด้วย

ปัญหา “ไม่มีเพื่อน”

พ่อกับแม่เล่าว่าลูกเป็นคนที่ไม่ค่อยมีน้ำใจ เดาว่าที่ไม่มีเพื่อนก็เพราะเหตุนี้ แม้แต่อยู่ที่บ้านก็ไม่ค่อยมีน้ำใจกับพ่อแม่ เวลาแม่จะไหว้วานให้ทำอะไรก็จะถามว่า ทำไมแม่ไม่ทำเองล่ะ? เวลาพ่อขอให้ช่วยหยิบของก็จะหน้างอ

ตอนที่ตรวจเด็กก็พบว่าค่อนข้างจะเฉยเมย พูดคุยแบบถามคำตอบคำ ให้วาดรูปก็วาดอย่างเสียไม่ได้ เวลาเจอครั้งที่สอง เด็กส่วนใหญ่จะยกมือไหว้ แต่รายนี้เฉยๆ เหมือนกับโลกทั้งใบไม่มีใครสำคัญ นอกจากฉันคนเดียว
ดูแล้วเป็นเด็กที่แข็งกระด้าง ไร้หัวใจ ไร้ความรู้สึก มองเผินๆ อาจคิดว่าเป็นโรคออทิสติกแบบอ่อนๆ ที่สมองบางส่วนทำหน้าที่บกพร่อง จึงสร้างสัมพันธภาพได้ไม่ดีพอ

แต่เด็กไม่ได้ผิดปกติทางสมอง เด็กเฉยเมย ไม่สนใจใคร และสร้างสัมพันธภาพกับเพื่อนไม่ได้ เพราะเด็กไม่เคยได้เรียนรู้ถึงวิธีสร้างสัมพันธภาพมาก่อน เด็กไม่เคยเรียนรู้ถึงการแคร์ผู้อื่น การนึกถึงใจผู้อื่น การมีน้ำใจต่อกัน

ทำไมเด็กจึงไม่ได้เรียนรู้สิ่งเหล่านี้ซึ่งเป็นพื้นฐานสำคัญของชีวิต?

คำตอบก็คือเพราะไม่มีแบบอย่างที่ดีให้เด็กเห็นนั่นเอง

ได้นั่งคุยกับพ่อแม่และบอกทั้งคู่อย่างตรงไปตรงมาถึงผลการตรวจ พร้อมกับถามถึงความสัมพันธ์ของสามีภรรยาคู่นี้ ทั้งคู่ยอมรับว่า มีปัญหากันมาหลายปีแล้ว
ภรรยาพูดว่า เราอยู่กันแบบต่างคนต่างอยู่ ตัวใครตัวมัน เหมือนกับที่คุณหมอเขียนในเพจนั่นแหละค่ะ เราเป็น “คนแปลกหน้าใต้ชายคาเดียวกัน” ความรักมันหมดไปนานแล้ว รู้สึกว่าเค้าไม่ได้แคร์เรา แล้วเราจะไปแคร์เค้าทำไม?

สัมพันธภาพที่ดีระหว่างพ่อกับแม่เป็นสิ่งสำคัญ เพราะมันเป็นแม่แบบของชีวิต ทั้งยังเป็นเหมือนสายฝนที่ยังความชุ่มชื่นแก่พื้นดินและทำให้ต้นอ่อนเติบโต

ลูกที่เติบโตมาจากบ้านที่พ่อแม่ทะเลาะกันรุนแรงจะมีโรคซึมเศร้าและวิตกกังวล ส่วนลูกที่เติบโตมาจากบ้านที่ไม่มีการเอื้ออาทรกัน ไม่มีความรักกัน บ้านที่ต่างคนต่างอยู่จะกลายเป็นคนไร้หัวใจ ไม่แคร์ใครแม้แต่กับพ่อแม่ของตัวเอง

ไม่รู้ว่าแบบไหนจะดีกว่ากัน
เด็กที่หัวใจบอบช้ำหรือเด็กที่ไร้หัวใจ? ใครช่วยตอบที

แต่อาจารย์เชื่อว่า สัมพันธภาพเป็นสิ่งที่แก้ไขให้ดีได้ ถ้ามีความรู้และแก้ถูกวิธี

ศึกษาเพิ่มเติมได้ที่ หลักสูตรออนไลน์ ติวเข้มชีวิตคู่