บนรถไฟหวานเย็นจาก Kutchan ไป Otaru มีอะไรให้ดูเยอะแยะ มีแม่ลูกคู่หนึ่งขึ้นมาจากสถานีกลางทาง คุณแม่ยังสาว แต่งชุดสวย เสื้อ กระโปรง กระเป๋า รองเท้า หมวก และร่ม เข้าชุดกันราวกับออกมาจากแคตตาล็อก เธอจูงลูกสาววัย 5 ขวบขึ้นมา (ตอนแรกก็สงสัยว่านี่จะเป็นน้องสาวหรือเปล่า แต่ดูไปดูมาก็น่าจะเป็นลูกสาวมากกว่า)
คุณแม่ยังสาวคนนี้ไม่พูดจากับลูกเลย พอเธอนั่งลงปุ๊บก็หยิบมือถือมากด กด กด เด็กน้อยก็มองคนนู้นคนนี้ไปตามเรื่อง สักพักคุณแม่ก็เก็บมือถือ (ยังดีที่เก็บ !) ตอนนี้ถึงคราวเด็กน้อยบ้าง เธอควักเครื่องเกมออกมาจากกระเป๋าถือใบจิ๋ว มากด กด กด
คุณแม่ยังสาวนั่งหลังตรงขาชิดอย่างเรียบร้อยตามสไตล์ญี่ปุ่น สายตามองที่กระเป๋าถือใบสวยของตัวเอง ลูกสาวหันมายิ้มกับแม่แล้วชี้ให้ดูจอเครื่องเกม ลูกสาวหัวเราะ แต่คุณแม่ใบหน้านิ่ง ไม่สนุกกับลูก เธอฟังลูกด้วยใบหน้าที่ราบเรียบ ราวกับปราศจากความรู้สึก
เด็กน้อยก้มหน้าเล่นเกมต่อ สักพักก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มกับแม่อีก แต่คุณแม่ไม่ยิ้มตอบ เธอมองหน้าลูกสาวพร้อมกับพูดอะไรบางอย่างกับลูก แล้วเธอก็หยิบมือถือขึ้นมากด กด กด
สักพักเธอก็หยิบกระเป๋าสตางค์ ตอนนั้นรูปของเด็กน้อยตอนเป็นทารกโผล่มาให้เห็น ทารกคาดผมด้วยลูกไม้ ดูน่าเอ็นดู
หากใครเห็นรูป ก็ต้องอดชื่นชมไม่ได้ว่าน่ารักจัง แม่เลือกชุดให้ลูกได้สวยจัง แม่เลี้ยงลูกได้เก่งจัง …..
เด็กน้อยก้มหน้าเล่นเกมต่อพร้อมกับหัวเราะเบาๆอย่างสนุกสนาน เธอเงยหน้ายิ้มกับคุณแม่ คุณแม่ก้มลงมอง ใบหน้าเรียบเฉย
เห็นรอยยิ้มสดใสของหนูน้อยแล้วก็สงสัยว่าเธอจะยิ้มได้นานสักเพียงใด ???
จากการสังเกตปฏิสัมพันธ์ที่คุณแม่มีต่อลูก ก็ทำให้นึกถึงลักษณะของแม่แบบหนึ่งที่เรียกว่า narcissistic mother
หากเป็นจริง หนูน้อยคนนี้ในวันหนึ่งข้างหน้าคงเป็นโรคซึมเศร้า!
narcissistic แปลไทยว่า หลงตัวเอง แม่แบบนี้เป็นอย่างไร ขอเล่าต่อพรุ่งนี้นะคะ
#ปั้นใหม่ #เลี้ยงลูกใหม่ปั้นให้ดี
